Η ανασύσταση του Βυζαντινού κράτους με την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης το 1261, οδήγησε και στην αναθέρμανση των σχέσεων της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, με τις Βυζαντινές Οικογένειες της Κρήτης που αποίκισαν το νησί αμέσως μετά την κατάληψη του από το Νικηφόρο Φωκά, το 961 μ.Χ. και που πάντα οραματίζονταν την επιστροφή της Κρήτης στις κτήσεις της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Το 1262 μ.Χ. ο Αυτοκράτορας του Βυζαντίου Μιχ. Η΄ Παλαιολόγος οραματιζόμενος την ανακατάληψη και προσάρτηση της Κρήτης στα εναπομείναντα εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, έστειλε στην Κρήτη κάποιον Στέγγο, που ήλθε σε επαφή με τους Μιχαήλ Σκορδίλη, Ψαρομιλήγγο και Γεώργιο Χορτάτζη.
Άμεσα εκδηλώθηκε επανάσταση με αρχηγούς τις οικογένειες των Σκορδίληδων, των Χορτάτζηδων και των Μελισσηνών, που διήρκεσε 4 χρόνια. Η επανάσταση υποστηρίχθηκε σιωπηλά και απο τον Ορθόδοξο κλήρο, που επιθυμούσε την επανασύνδεση του με το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Καταλυτική στην πορεία της Επανάστασης ήταν η αρνητική στάση του ισχυρού Βυζαντινού Άρχοντα Αλέξιου Καλέργη, που εμφανίζεται πρώτη φορά στα δρώμενα της εποχής και κράτησε φιλοβενετική στάση.
Ο Παλαιολόγος δεν μπόρεσε να βοηθήσει τους επαναστάτες όπως αρχικά είχε υποσχεθεί και αναγκάστηκε να αναγνωρίσει την κυριαρχία των Βενετών στην Κρήτη, ενώ οι Βενετοί επικύρωσαν παλαιότερα προνόμια που είχαν παραχωρήσει στους Κρητικούς άρχοντες, έδωσαν δύο ιπποτικά φέουδα στους αρχηγούς των επαναστατών και εγγυήθηκαν την ασφαλή αποχώρηση από το νησί του Στέγγου.